Καλωσόρισμα στην Ενήλικη Ζωή

Όταν δεν είσαι στο εσωτερικό σου κέντρο και σε ειρήνη με αυτό, όλα σε θυμώνουν κι όλα σου φταίνε. Χτυπιέσαι σαν τα παραθυρόφυλλα στον μανιασμένο αέρα. Χτυπάς πίσω στον τοίχο, μπροστά στο σκοροφαγωμένο κούφωμα και πάλι πίσω. Τρέμουν τα τζαμάκια σου. Ταλαντεύονται στη μανία του αέρα, του οποιουδήποτε φυσήξει. Ζεις με την αντίδραση κι όχι με τη Δράση. Για τη Μη Δράση ούτε λόγος.

Θαρρείς πως η αντιγνωμία είναι πάντα προσόν, προσόν που το κέρδισες με την ενηλικίωσή σου. Μα αυτό ακριβώς είναι που σε καθιστά για πάντα ανώριμο, με ευάλωτα μονά τζαμάκια στις σάπιες μπαλκονόπορτές σου. Ο ενήλικας ξέρει τι να κάνει εάν διαφωνήσει, ξέρει τι να κάνει εάν χωρίσει. Το μικρό και ανώριμο πλάσμα φέρεται σαν εγκαταλελειμμένο βρέφος.

Αν δε νιώσεις ασφάλεια εντός σου, θα ψάχνεις συνεχώς απ’ έξω. Σχέσεις που μοιάζουν με σωσίβια, βλέμματα που γίνονται επιβεβαιώσεις, αγκαλιές που σε ανακουφίζουν για λίγο — μέχρι να τις χάσεις και να καταρρεύσεις. Η αίσθηση εγκατάλειψης δε γεννιέται τη στιγμή που σε αφήνουν, αλλά όταν δεν έχεις μάθει να μένεις εσύ με τον εαυτό σου. Όταν κι επειδή δεν εγκαταλείπεις την παιδικότητά σου, πάντα κάποιος σου φταίει και ζεις παραπονούμενος. Ζητάς.

Με το που ζητάς, όμως, βάζεις τον απέναντί σου σε θέση ισχύος, σε θέση γονιού. Κι όταν αυτός αποδέχεται τον ρόλο, εσύ καθηλώνεσαι αέναα στον ρόλο του παιδιού. Θυμώνεις με την εξάρτησή σου, μα συνεχίζεις να ζητάς γιατί θαρρείς το δικαιούσαι. Το "θέλω" σου είναι γεμάτο ανάγκη κι όχι δύναμη.

Να μεγαλώσεις το παιδί μέσα σου. Όχι να το αρνηθείς — να το αγκαλιάσεις με τόση φροντίδα, ώστε να μην χρειάζεται πια να ζητά. Να ενδυναμωθείς, να στερεώσεις τα τζάμια καλά και τότε θα βρεις τη θέση που σου πρέπει, όχι την άκαμπτη αλλά τον ρυθμό αυτό που θα σε βοηθήσει να μην χτυπιέσαι στους τοίχους. Τότε η μπαλκονόπορτά σου αρμονικά θα χορεύει με τους ανέμους κι αν τύχει και χτυπήσει ποτέ, δεν θα κινδυνεύει να σπάσει. Γιατί θα έχει γίνει ένα με τους μεντεσέδες, με το κούφωμα, με τον άνεμο.

Και το παιδί θα έχει γίνει ενήλικας.