Λεκτική Βία

«Δυο λέξεις. Μια σιωπηλή επίθεση.»

Δυο λέξεις αρκούν κάποιες φορές. Μόνο δυο λέξεις, κοφτές, σαν εντολές, για να σου υπενθυμίσει κάποιος ποιος είναι. Μην τύχει και ξεχάσεις τη θέση σου απέναντί του, τον ρόλο που παίζεις στο έργο του. Αυτές οι δυο λέξεις, το σημείο στίξης στο τέλος, η απόσταση, το παίξιμο, η χροιά, το βλέμμα,είναι γνώριμα. Είναι η επωδός. Είναι το «μην ξεχνάς ποιος είμαι, για τι είμαι ικανός». Είναι βία — λεκτική, ψυχρή, μεταμφιεσμένη σε ενδιαφέρον.

Αντιλαμβάνεσαι τότε πόση αγάπη περικλείουν.

Ή μάλλον, πόση παρεξηγημένη, διαστρεβλωμένη αγάπη. Πόση ανάγκη για έλεγχο.

Ακριβώς. Δεν είναι μετρήσιμη η αγάπη, και μόνο που το σκέφτηκες και το διαπραγματεύτηκες, υπάρχει ένα «αλλά» στην πρότασή σου.

Αρχίζουν τα δύσκολα. Αναλύεις τις δυο λέξεις, τον τρόπο και τη σημασία τους, ενώ πολύ σοφά γνωρίζεις τις απαντήσεις πριν θέσεις καν τα ερωτήματα. Ποιος τολμά να κρίνει; Ποιος τολμά, δίχως τη συγκατάθεσή σου, να καμώνεται πως σε γνωρίζει;

Είναι ασέβεια προς τον άλλο να θέλεις να ελέγχεις τα θέματά του, αυτά που θα τον βοηθήσουν στην εξέλιξή του. Είναι παραβίαση να σου λένε πώς να εξελιχθείς.

Να σε παρατηρούν να εξελίσσεσαι και να σε τραβούν προς τα πίσω —στο έρεβός τους.

Η πρόοδος του ενός θα μπορούσε να είναι και πρόοδος του άλλου

 αν είμασταν όλοι στο εμείς και όχι στο εγώ. Καθώς η αγάπη μόνο στο «εμείς» μπορεί να συμβεί.

Άκουσες τις δυο λέξεις. Προσπαθείς να τις τακτοποιήσεις εντός σου.

Όταν η ανάγκη σου ενοχλεί τους άλλους, δεν είναι ανάγκη — λένε.

Το σύστημα που κληρώθηκες να ζεις, οι «σημαντικοί άλλοι»,πρέπει να δέχονται την ανάγκη σου, να μην τους κάνει κακό.

Μα εσένα, σε πλήγωσαν οι λέξεις. Σε τρόμαξαν. Δεν ήταν αγάπη και φως. Ήταν υπενθύμιση εξουσίας. Ήταν χειρισμός, φτιαγμένος από ήχους. Ήταν μια σιωπηλή επίθεση, δίχως φωνές αλλά με ουλές.

Είναι το μάθημα, λες. Είναι δοκιμασία. Αλλά όχι εκεί που λαχταρά η ψυχή σου να ανθίσει.

Δυο λέξεις αρκούν. Κι ας μην είναι απρεπείς. Γιατί η λεκτική βία δεν χρειάζεται φωνές. Μόνο λέξεις. Και σιωπές που σε μαθαίνουν να σωπαίνεις.

Κι όμως…

Κάτι μέσα σου αντιστάθηκε. Μικρό στην αρχή, σαν ψίθυρος που δεν ήξερες αν είναι δικός σου. Δεν θύμωνε, δεν αντεπιτιθόταν, δεν φώναζε. Μόνο υπήρχε. Ήταν η δική σου εσωτερική δύναμη.

Δεν μοιάζει με αυτά που φανταζόμαστε. Δεν είναι κραυγή. Δεν είναι έκρηξη. Είναι ένα άνοιγμα. Μια αναπνοή βαθιά, καθαρή, που περνά από μέσα σου και ξυπνά εκείνα που είχαν μουδιάσει: τα μάτια που είχαν μάθει να μη βλέπουν, τ’ αυτιά που είχαν συνηθίσει να αγνοούν, τις αισθήσεις που είχαν βυθιστεί στη σιωπή για να αντέξουν.

Η εσωτερική δύναμη δεν είναι κάτι που αποκτάς. Είναι κάτι που θυμάσαι. Ήσουν πάντα εκεί, πίσω από τα λόγια που σε πλήγωσαν, πίσω από την ανάγκη να εξηγείς, να απολογείσαι, να μειώνεσαι.

Και τώρα, κάτι μέσα σου δεν ζητά εξηγήσεις. 

Ζητά φροντίδα. Ζητά να δεις, χωρίς να αμφισβητείς όσα βλέπεις. Ζητά να ακούσεις, χωρίς να δικαιολογείς όσα σε πονάνε.

Αυτή είναι η στιγμή της επιστροφής στον εαυτό. Η στιγμή που δεν χρειάζεσαι άλλες αποδείξεις για το τι είναι βία. Ούτε άλλες άδειες για να φύγεις από αυτή.

Σε θεραπευτικό πλαίσιο, αυτή η αφύπνιση συχνά είναι η αρχή της αλλαγής.

 Είναι η στιγμή που το άτομο αρχίζει να αναγνωρίζει τα όρια του εαυτού του.Να διαχωρίζει τη δική του φωνή από τη φωνή που του επιβλήθηκε. Είναι η αρχή της ανάκτησης της προσωπικής αλήθειας. Και αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι δύσκολη, μα είναι και βαθιά απελευθερωτική.

Αν νιώθεις ότι οι λέξεις σε τραυματίζουν, αν η αμφιβολία για την αξία σου γεννιέται μέσα από το στόμα κάποιου άλλου, τότε δεν είναι αγάπη. Είναι λεκτική βία. Και η αντίδραση σε αυτή δεν είναι αχαριστία, ούτε υπερευαισθησία. Είναι ένστικτο προστασίας.

Αν μπορείς να αναγνωρίσεις αυτή τη στιγμή μέσα σου,

 την ανάσα που ανοίγει τα μάτια σου...

τότε η δύναμή σου έχει ήδη ενεργοποιηθεί.

 Και από εκεί ξεκινά η αλλαγή...