Κρίσεις πανικού

Κάποιες φορές, δεν υπάρχει προειδοποίηση. Ο κόσμος μικραίνει, ο αέρας στενεύει, το σώμα θυμάται κάτι που το μυαλό δεν λέει.

 Αυτό είναι μια κρίση πανικού. Όχι αδυναμία, ούτε υπερβολή. Αλλά μια αντίδραση του νευρικού σου συστήματος σε έναν «κίνδυνο» που δεν υπάρχει.

Η καρδιά χτυπά δυνατά. Η αναπνοή σπάει σε κομμάτια. Το σώμα παγώνει ή τρέμει. Δεν χάνεις τον έλεγχο, το σώμα σου προσπαθεί να σε προστατεύσει. Μόνο που δεν υπάρχει μάχη. Κι αυτό σε τρομάζει περισσότερο.

Κατά την κρίση πανικού αυξάνονται οι ορμόνες του στρες, ο εγκέφαλος μπαίνει σε κατάσταση «συναγερμού», το παρόν θολώνει και το σώμα υπερλειτουργεί. Συχνά ακολουθεί η αίσθηση ντροπής, αμφιβολίας, φόβου, αλλά δεν τρελαίνεσαι. Αντιθέτως,  είναι μια κραυγή εσωτερικού συστήματος, που ζητά να ακουστεί.

Υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή. Αρχικά αναγνώρισέ το για αυτό που είναι: «Αυτό είναι κρίση πανικού. Δεν είναι επικίνδυνο.»

Έπειτα εστίασε στην αναπνοή σου με τη βοήθεια ενός μπαλονιού, μιας χαρτοσακούλας ή απλά μετρώντας αργά εκπνέοντας: Εισπνοή Εκπνοή Ένα, Εισπνοή Εκπνοή δύο…

Κατόπιν προσπάθησε να γειωθείς και να έρθεις σε επαφή με κάτι απτό. Ονόμασε 5 πράγματα που βλέπεις, 4 που ακούς, 3 που αγγίζεις.

Επέτρεψε και Αποδέξου. Μην αντιστέκεσαι. Παρατήρησε την κρίση σαν κύμα που περνά.

Ανάμεσα στην Αρχή του Θανάτου και στην Αρχή του Έρωτα, υπάρχει αυτή η πανανθρώπινη ανάγκη για τη ζωή και τη χαρά.

Οι κρίσεις πανικού είναι ένα ακόμη πέρασμα. Μια πύλη.

Μπορεί να είναι τρομακτικές, αλλά συχνά κρύβουν την ευκαιρία να στραφείς μέσα σου. Να μάθεις πού ξεπερνάς τα όριά σου. Να ακούσεις αυτά που σώπαινες. Να συνδεθείς με το σώμα σου όχι ως εχθρό, αλλά ως σύμμαχο.

Γιατί αυτό που μας πνίγει, είναι συνήθως εκείνο που μάθαμε να καταπίνουμε.